Siz de Olsaydınız Üzülür Müydünüz Acaba?

Anlatacağım olay bir hikâye değil.

Bugünlerde “Devlet-i Aliyye Teşrifatçıbaşısı Ahmet Ağa’nın Viyana Kuşatması Günlüğü Notları-Richard F. Kreutel/Esat N. Erendor” kitabını okudum. Duygu ve düşüncelerimi paylaşmayı bir vatan görevi bildim. II. Viyana Kuşatması ’nın hüzün verici bir mağlubiyetle sonuçlandığını hepimiz biliyoruz. Ama bu denli, orada, sahada yaşananları birebir okuyup da kahrolmamak, sanki bugün olmuş gibi üzülmemek elde değil. Bu mağlubiyetin asıl sebebinin kesinlikle insan unsuru olduğunu peşinen söylemeliyim. “İslam Ordusu” sanki Viyana’ya ticaret yapmaya gitmiş gibi davranmış. Yazının sonunda okuyacaksınız, Merzifonlu Kara Mustafa Paşa bile elli kuruşa 2500 koyun almış. Ve tabii ki daha neler neler… Günlükleri yazan Ahmet Ağa olayları günü gününe açıkça yazmış. Başka söze hacet yok.

Hâlbuki Merzifonlu büyük bir kumandandı. Bir krala yazdığı mektupta “Yedi ve dokuz kral sakalımızdan bir kıl koparamamışlardır. İnşallah daima böyle olacak ve devletimiz dünya durdukça duracaktır” demiştir. Ama işte insan unsuru bu! Aldanır mı, aldanır.

Günlüklerden başlayarak büyük hezimetin nasıl geldiğini tarih sırasına göre sizlere aktarmaya çalışacağım.

Ahmet Ağa, hiçbir şekilde “Türk” kelimesini ağzına almıyor, sürekli “İslam askeri” diyor “Türk Ordusu” demiyor. Savaşın bir din savaşı olduğunu vurguluyor. Düşmandan sürekli din düşmanları, gâvurlar, batıl dinli halk vs. diye bahsediyor. Stratejik kelimeleri asla kullanmıyor.

Hâlbuki bütün dünya biliyor ki bu ordu Türk Ordusu’dur. (Bu gelen Türk Ordusudur Ya Rabbi!) demiş ya şair. Ne hikmetse devletin aklı o zamandan beri böyle işliyor. Bugün de “Türk” demekten nedense imtina ediliyor. Anlaşılır gibi değil.

12 Temmuz tarihli günlüğünde: “Her şeye gücü yeten Allah’a şükürler olsun, zaferin her gün yeni bir belirtisini gösteriyor. Din düşmanlarının yenilgisi ve yok edilmesi gün ışığı gibi açık ve seçik bir gerçek olarak belli oluyor” diyor.

13 Temmuz günlüğünde (sayfa 23) “Aynı yol üzerinde yine ırmak kıyısında yüksek duvarlı bir bahçe bulunuyordu. Kayzer’in dinlenme ve eğlenme bahçesiymiş. Bir benzerini daha kimse görmemiştir. İçinde meyvelerin her çeşidi, çiçeklerin türlü türlüsü vardır. Hepsi ateşe verilip yakıldı ve yerle bir edildi.” Notunu düşüyor.

24. sayfada şöyle diyor: “Yanık’tan Viyana’ya yirmi dört saatlik yoldu. Altı günlük yürüyüşle aşıldı. Bu altı günlük yürüyüş sırasında geçilen yerler öylesine bayındır, öylesine refah içindeydi ki tasvir etmeye insanın gücü yetmez. Fakat bir zamanlar Saba ülkesinin tufanla yok edilmesi gibi şimdi de bu batıl dinli halkın üzerine ateşten bir sel boşalmış bulunuyordu. Topraklarının verimli oluşundan dolayı Saba Krallığına nasıl “Bahçeler Ülkesi” denilmişse, tarıma elverişli bereketli toprakları ve rüzgârlarda dalgalanan uçsuz bucaksız ekin tarlalarıyla buraya da “Bahçeler Ülkesi” ve “Ekin tarlaları Ülkesi” denilebilirdi. İslam askeri bunların üzerinden geçti. Atlarına yedirip ateşe verdi. Ama yine de her tarafta ekinler denizler gibi dalgalanıp durmaktaydı. Buralardaki bağlar öyle bakımlı ve üzümleri öylesine boldu ki bunlarla İstanbul dolaylarındaki bağları karşılaştırmak bile mümkün olamazdı. Bahçeler baştanbaşa türlü meyvelerle doluydu. Bütün köyler ve kasabalar bir düzene göre kurulmuştu. (…) Saraylar öyle sağlam, öyle güzel yapılmış ve öyle nakışlarla süslenmişti ki Çin pagodalarından hiçbir farkı yoktu. En yoksul gâvurun evi bile İstanbul’daki Bey konaklarından daha alımlıydı. Çoğunun içi somaki mermerle döşenmiş, duvarları tuğlayla yapılmış, çatıları kiremitle örtülmüş ve her yanı türlü sanatkârane nakışlarla süslenmişti.”

(…)

“Yıkılan bu binaların yalnız demirden öteberisi sayesinde insan İstanbul’da uçsuz bucaksız bir servete sahip olabilirdi. Bakır eşyanın durumu ise anlatılır cinsten değildi.”

Bu tespitler o zamanın Avrupa’sındaki yaşama ve kültür hayatının ne kadar ileride olduğunu göstermesi bakımından önemlidir.

“İslam askeri bu muhteşem medeniyeti yaktı, yıktı kül etti” diyor Ahmet Ağa…

Ahmet Ağa, ilk günlerde Viyana’nın fethedileceğine kesin gözüyle bakmaktadır. (Tabii ki Merzifonlu da öyle). 13 Temmuz günlüğünde (s. 26) şöyle diyor: “Allah’a şükürler olsun ki kahraman Sadrazam Cenabı Hakk’ın emirlerine uyması sayesinde şimdi böyle bir ülkeye el atmış ve buraları İslam askerinin atlarına koşu alanı olmuştur. Tarih bilenlere gün gibi belli ve böylelerine başka bir delil göstermek gereksizdir ki fethin bu denli belirtileri şimdiye kadar daha hiçbir kumandana bu kadar açıkça görünmemiştir.

Kuşatmanın ilk günlerinde durum böyle görünüyordu.

28. Sayfada Sadrazam krala bir mektup yazar. Ahmet Ağa şöyle anlatır: “Sadrazam, Hazreti Muhammed’in töresine uyarak gâvurların kralına hitaben ya Müslüman ol ya da haraç ver, yoksa bu işi kılıç halleder.”

Kaledeki kumandanlar bu mektuba kesin bir karşılık verebilecek durumda olmadıklarından şu haberi yolladılar: “İki günden beri hayli adamımız kırılmıştır. Baştanbaşa yasla doluyuz. Şu anda bu mektuba verilecek hiçbir karşılığımız yoktur.”

Bunun üzerine Sadrazam; “Pekâlâ, o halde toplar hemen kurulsun ve savaş başlasın” diye bağırır. Sayfa 28

15 Temmuz günlüğünde Ahmet Ağa Osmanlı ordu kumandanını eleştirir. Şöyle der: “Bu ne garip bir ordu kumandanıydı ki, bütün tantana ve debdebesine, askerin savaş gereçleri ve cephane bakımından zenginliğine, dilerse avuç avuç harcayabileceği hazinelerine sahip olmasına rağmen, yanında hiç büyük top ve humbara havanı getirmemiştir. Almanlara karşı böyle bir durumda on okkadan otuz okkaya kadar gülle atar en azından kırk elli Balyemez topuyla, on beş yirmi tane büyük Kolombrine topunu, ayrıca bir o kadar humbara havanını ve üç yüz kadar Şahi topunu ordu-yu hümayında hazır etmesi gerekirdi.”

Bu konuya şöyle bir açıklama getirmektedir Ahmet Ağa: “Peki ama bunca ağır topu çekmek için binlerce çift öküze ihtiyaç vardır ve bu kadar öküzü bir araya getirmek de ancak bütün Rumeli’nin davarını toplamakla mümkün olur. Bu da halka zulüm göstermeden yapılamaz! diye itiraz edilebilir. (…) O zamanki şartlar içinde; sözgelişi, herkes sakalından bir kıl vermiş olsa, beş on bin öküzün bir araya getirilmesinden kolay bir iş olamazdı. (…) Davarlar devlet parasıyla satın alınırdı. Üstelik büyük topların doğruca İstanbul’dan getirilmesi de gerekmezdi. Böyle şeyleri Budin’den ve çevredeki kalelerle hisarlardan çıkarıp getirmek ötenden beri uygulanagelen bir töreydi. Eskiden Macarlara karşı bir sefer açıldığı zaman Padişahlar ve onlardan sonra serdarlar, ihtiyaca göre ağır topları sınır boylarındaki kalelerden söktürüp götürürlerdi. Fakat Sadrazam Kara Mustafa Paşa bu yasayı tanımadı ve töreyi uygulamadı. Kayzer’in ülkesini, savaşmadan ve kan dökmeden fethedebilirim sandı. (…) Bu çeşit küçük toplarla böylesine kudretli kale mi dövülür? Böylesi gafletle Alman düşmanına hücum mu edilir? Yazıklar olsun, böyle kibire! Yazıklar olsun böyle düşüncesizliğe! Bu hali kendi toplarına karşı düşmanın savurduğu gülleleri karşılaştırıp afallamasına kadar sürdü. O zaman çok üzüldü. Ama neye yarar. İş işten geçmişti artık!” Sayfa 30-31

Hatanın baştan yapıldığını Ahmet Ağa iyi anlamıştı.

Ahmet Ağa, 17 Temmuz günlüğüne şu notları düşer: “(…) Kayzer Bahçesi’nde öyle sanatkârane göller ve köşkler, öyle çeşitli çiçekler ve meyve ağaçları vardır ki tasvirine insanın gücü yetmez. (…) Gerçekten burası tam İslam için hayal edilen bir ülkeydi. Allah’a şükürler olsun ki burasını bize nasip etmiştir”

Görüldüğü gibi “nasip etmiştir” diyor.

8 Ağustos günlüğünde Alman Büyükelçisi’nin Hersek Beylerbeyi ile birlikte geldiğini yazıyor. Tabii ki büyükelçi yollarda gördüğü manzaraya çok üzülüyor. “Yüz kere eyvah! Yanık gibi bir sürü kale verilseydi de Kayzer’in ülkesi yağma ve çapilla böylesine bir felakete uğratılmasaydı, böylesine bir zillet ve utancın içine düşürmeseydi. Şu çıkası gözlerim hiçbir zaman böylesine uğursuz bir felaket halini görmemeliydi” diyor. Ahmet Ağa: “Ama çok geç! Cenabı Hak bir kez gazabın alevlerini ışılı ışıl tutuşturmuştu. Artık ne acıma tanıyordu ne şefkat!” diyor.

Bu büyükelçiyi Sadrazam yanında tutmayıp, gitmesine izin verdi. Bu büyük bir hataydı. “Elçi Budun’da sıkı bir şekilde gözaltında bulundurulmalı ve hiçbir yere gönderilmemeliydi. Böyle bir tedbiri kimse uygun görmedi. Oysa düşman askerinin İslam gazileri üzerine sevk edilmesine bu gâvurun sebep olduğu besbelli bir gerçektir!” diyor Ahmet Ağa. Sayfa 57-59

22 Ağustos günlüğünde çok önemli bir olay anlatılır. Sayfa 69-70-71-73 Erdel Kralı Apafy Sadrazamı ziyarete gelir. Sadrazam krala hitaben şöyle dedi: “Elhamdülillah, buralara gelip Viyana’yı kuşattık ve ateş altına aldık. Gâvurun tabyaları, domuz damları ve şarampolleri bombardımanla yıkılıp şu anda kale duvarına erişmiş bulunuyoruz. Allah nasip ederse birkaç güne kadar fetih umudundayız. Sen ne dersin buna?”

Görüldüğü gibi Sadrazam Merzifonlu Kara Mustafa Paşa hala başarılı olacağına inanmaktadır. Fakat kral başka şeyler gözlemlemiştir. Hatalı bir durum sezmiştir. Özet olarak şöyle der:

“Askerlerinize, savaş gereçlerinize ve cephanenize diyecek yok. Bütün gâvur kralları birleşse bu kadar insanı toplayamaz ve hiçbir şekilde sizinle başa çıkamaz.

Ancak;

Viyana olağanüstü güçte bir kaledir. Buraya gelir gelmez hiç oyalanmadan hemen hücumla ya da aman dileterek kaleyi alabilseydiniz çok güzel bir iş olurdu. Ama kuşatma böyle bir insan ve hayvan kitlesinin sürekli olarak burada tutulması, insan ipin ucunu kaçırtır. Bunca insan yer ve içer, hele eline ganimet geçirenler ise ortadan kaybolur. O zaman sıkıntı ve kıtlığa uğrarsınız. Üstelik bu ülkede kış çok erken bastırır. Bu yüzden de sonunda güçlüklerle karşılaşırsınız. Ayrıca Kayzer’in Hıristiyan krallara acele yardım isteyen mektuplar yolladığı haberini almış bulunuyorum. Kralların her biri kendi gücünün el verdiği ölçüde askerle derhal gelmeye söz vermiştir. Bence yapılacak en doğru hareket bütün gayretinizi Yanık Kalesi’nin alınmasına yöneltmek, atlı birliklere ülkeyi yakıp yıkma görevi vermek, sonra da kışı sınır boyunda geçirmektir. O zaman hiç şüpheniz olmasın, Kayzer boynuna bir mendil bağlayıp aman dilemeye gelecektir. Ancak siz Yanık Kalesi’ne önem vermek konusu üzerinde durmadığınız için ordunuzun akıncı birlikleri Akdeniz kıyılarına, Venedik Körfezi’ne ve Altın Elma’nın (Kızıl Elma’nın-Viyana) sınırına kadar gidip her yanı soyup soğana çevirdi. Tuna’nın beri yakasında bir kimsenin elinde taş bile koymadı. Oysa yapılması zorunlu olan hareket sizin, bu yenilmez ordunun asıl parçasıyla Viyana önünde durmayıp kalenin yanından geçerek yürüyüşe devam etmenizdi. Viyana’nın iki menzil yukarısında bulunan taştan yapılmış İskender Köprüsü’nden Tuna’nın öte yakasına geçer, sonra sağa dönüp elinizi kolunuzu sallayarak Almanların ülkesini, aynı şekilde Uyvar’a kadar bütün Slovakya’yı çiğner, oradan de Peşte Kalesi’nin karşısında Budun’a gelirdiniz. Rahatça Budun ovasına geçip orada ordugâh kurardınız. Bu durumda Tuna’nın her iki yakasıyla Almanların ülkesi baştanbaşa sıkıştırılmış olurdu. Gelecek yıl da gerek Yanık gerekse Viyana kaleleri aman dileyerek avucunuza düşerdi.”

Yazık ki Sadrazam onu dinlemedi. “Sen Almanlardan korkuyorsun!” dedi. Ve onu adeta kovdu huzurundan. “Yürü, Yanık’a dön ve keyfine bak!” dedi.

Dışarıda toplanan düşman askeri el altından Viyana’ya haber gönderir. “Dayanın, sakın kaleyi teslime kalkışmayın. Hemen imdadınıza koşacak durumdayız!”

Abaza Kör Hüseyin Paşa’nın yardımına koşulmaması için feci bir şekilde bütün ordusuyla şehit edilmesi de Merzifonlu için uyarı olmadı. Hüseyin paşaya söz verdiği yardımı göndermedi. Ahmet Ağa bu konuda şöyle diyor: “İmdat gönderirim diye verdiği sözü tutmadı. Bunca askerin kanlarını akıtmasına engel olmak yolunda tek parmağını bile kımıldatmadı!” Sayfa 83

Merzifonlu, dışarıdan gelecek düşman askerini de küçümsedi. “Hepsi üç dört bin ile beş on bin Alman değil mi? Ne çıkar bundan!” diye kendini avuttu.

Ahmet Ağa 24 Ağustos günlüğünde anlatıyor bunları ve şöyle diyor: “Şimdiye kadar Sadrazam Viyana kalesini vire ile almak (savaşmadan almak), böylece ölçülemeyecek derecede büyük bir serveti ele geçirebilmek kuruntusuna kapılarak kuşatmaya bütün gücüyle yüklenmeyip kalenin bombardımanını gevşek tutmuştu.” Sayfa 86

Ama işlerin değişmeye başladığını da görmeye nihayet başlamıştı. “Ama şimdi onun kötü niyetinden uğursuz sonuçlar çıkmaya başlamıştı. Toprak kurtları deliklerinden dışarı çıkıp dağı taşı kaplamaktaydılar. Gâvurların Ordu-yu Hümayuna karşı büyük ölçüde harekete geçtiklerini çok iyi bildiği halde Sadrazam kuruntusundan bir türlü vaz geçmeyip kaleye daha güçlü sarıldı. Artık uykusunu ve istirahatin terk etmiş, kaleyi fethetmek için her çareye başvurma yolunu tutmuştu.”

4 Eylül günlüğünde Ahmet Ağa şöyle yazar: “Bir tutsak getirildi. Sorgusunda, Alman Kayzerinin taraf taraf bütün Hıristiyan krallara acele yardım isteyen mektuplar yolladığını, ama bunlardan sadece Polonya Kralı Sobieski adli mel’un hainin bu imdat çağrısına uyduğunu, yanına Büyük Litvanya ve Küçük Litvanya hetmanlarını alarak, atlı yaya otuz beş bin Polonya gâvurunun başına geçtiğini, Alman Kayzerinin de kendi askeri ve başka Hıristiyan devletlerden aldığı yardımcı kuvvetlerle atlı yaya seksen beş bin Alman topladığını, böylece toplam olarak kırk bini atlı, seksen bini yaya yüz yirmi bin gavur askeriyle yakın yere geldiklerini, İslam askeri üzerine de henüz Viyana önünde, metrislerdeyken hücum etmeyi planladıklarını söyledi” Sayfa 93-94

9 Eylül günlüğünde Tatar Hanı’nın, dışarıdan gelen düşman askerinin geçeceği köprüyü tutmadığını ve Han’ın tutumunu şöyle anlatıyor: Han, adeta Türklerden intikam alır, planlandığı gibi köprüyü tutmaz ve ihanet eder.

“Kuşatmanın başladığı günden beri Tatarlarıyla Viyana’nın altı saat yukarısında Tuna üzerinde bulunan taştan yapılmış İskender Köprüsü’nü korumakla görevlendirilmiş olan Tatar Hanı, Alman ve Polonya askerinin ırmağı geçmesini engelleyebilecek durumdaydı. Ama düşmana karşı çıkmadı ve gâvurlar da büyük kitleler halinde beri yakaya geçip İslam askeri üzerine yürüdüler. O gün Tatar Hanı köprüyü gören yüksek bir yerde at üstünde duruyor ve kamçısının kabzasını avucunda sıkmış, gâvurların ırmağı geçişini seyrediyormuş. İmamı yanına yaklaşmış ve “Han’ım demiş, eğer şu dalga dalga beriye geçen gâvurları tepeleyecek olursanız arkadan gelenlerinde yolunu kesmiş olursunuz. İmamın bu uyarısına Tatar Hanı şöyle cevap verir: Ah Efendi, bu Osmanlının bize ettiği hakareti sen bilmezsin!”

Tatar Hanı göz göre göre ihanet etmişti.

12 Eylül günlüğü hezimeti anlatıyor artık. Şimdiye kadar kelleleri kesilip Sadrazamın ayaklarının dibine atıldığını ve zavallı vücutları zaman defterinden silindi dediği düşmanları kaderlerini değiştirmeye başlamıştı. Eyvah dediğimiz kötü son başlamıştı.

Ahmet Ağa şöyle anlatıyor:

“Seher vakti mel’un gâvurun iki yüz bin kişilik ordusunun Tuna kıyısındaki dağdan gelip, Kara Mehmed Paşa’nın bulunduğu taraftan kavga ve döğüşe tutuşmuş olduğu haberi geldi. Bunun üzerine Sadrazam, Kethüda Bey, bütün maiyet halkı, Şeyh Vani Mehmed Efendi, sipahi ve silahdarlarla geri kalan herkes atlara bindi. Sancak-ı Şerifi açtılar. Hep birlikte hareket edip anılan yere gittiler. Gâvurların top menziline yakın bir yerde Sadrazam için bir gölgelik kuruldu.

(…)

Gâvurlar dağdaki palankaya varmışlar, koyu mavi gökyüzünün önünde yamaçları fırtına bulutları gibi sarmışlardı. Tatar Hanı hiçbir şekilde yardıma koşmadı.

Sadrazamın çevresindeki askerler, düşmanın her iki yandan saldırıp ilerlediğini ve İslam ordusunun bozulmaya yüz tuttuğunu görünce güçleri azalıp kavga ve döğüş hevesini yitirdiler. Sonunda da her zaman bir bozguna sebep olan şaşkınlık halleri göstermeye başladılar.”

Polonya Kralı askerleriyle doğruca Sancak-ı Şerif üzerine saldırıya geçtiğinden Sadrazam atına bindi, sağlı sollu maiyet halkını, Şeyh Vani Efendiyi ve silahdarlarla sipahileri savaşa hazır duruma getirdi. Her iki kanatta paşalar bozulmaya başlarken, ordunun kalbinde Sadrazam çevresindeki askerlerle birlikte sarsılmamış bir halde dimdik ayakta duruyordu.

Düşmanın saldırısı gittikçe artar ve şiddetinden hiçbir şey kaybetmeden sürer. İslam ordusunun üzerine düşmanın top, tüfek mermileri yağmur gibi yağar. O zaman “Müslümanlar” iş işten geçip bozgundan kurtulmak imkânı kalmadığını anlar. Sadrazamın çevresindeki askerler bir yandan döğüşüp bir yandan kaçmaya koyulur. Çoğu çadırına koşuyor ve sadece canı ile malını kurtarmayı düşünüyordu. Sadrazam bu durumda otağına çekilir. Metrislerde kalmış olan askere, bulundukları yeri derhal boşaltmaları için buyruk gönderilir.

Sadrazam, gözü pek bir gayret ve çılgınca bir inatçılık içinde buradan uzaklaşmak istemiyordu. “Bugünü görmektense ölmek yeğdir, diyerek ölümü savaş meydanında bulmak kararındaydı. Sipahi Ağası Osman Ağa, bunca din kardeşine acıdığı ve Sancak-ı Şerifi kurtarmak istediği için Sadrazama yalvarmaya başladı. Efendimiz, kerem eyle! İş işten geçti! Fakat senin varlığın ordunun can damarıdır! Onu kurban ederseniz bütün İslam ordusu yok olur! Lütfet, çekip gidelim!”

“Böylece perişan ve yaslı bir halde, sadece kuru canlarını kurtararak ve kanlı gözyaşları dökerek çekip gittiler. Ordu-yu Hümayında bulunan her ne varsa geride bırakılıp hepsi mel’un gâvurun eline geçti.”

Düşününüz ki düşman ordusu çekip giden Türk ordusunu takip etmemiştir. Türk askerlerinin ele geçirdikleri ganimetlerin fazlalığı onları bile hayrete düşürmüş, bu ganimetleri alabilmek için bizim orduyu takip etmemiştir. Ahmet Ağa şöyle diyor: “Ele geçirdikleri zenginlikleri bir bir anlatmaya insanın gücü yetmez. Bu yüzden zaten İslam savaşçılarını kovalamayı akıl etmediler. Yoksa durum çok daha kötü olabilirdi. Allah bizleri felaketlerden korusun! Başımıza gelen, devletin kuruluşundan beri bir benzeri görülmemiş bir yenilgi ve bozgundu!” Sayfa 106

Olay bu! Demek ki İslam askerlerinin yegâne arzusu ganimet elde etmekti! Emeli vatan, bayrak, sancak olmayan İslam askeri işte böyle büyük bir hezimete uğradı.

13 Eylül günlüğü çok manidardır. “Budun Beylerbeyi Vezir Koca Arnavut İbrahim Paşa’nın savaş meydanında herkesten önce bozulmakla kalmayıp, üstelik Yanık’a da bir gün önce geldiği haberi Sadrazam’ın kulağına gelince..”

Evet, Vezir Arnavut İbrahim Paşa hezimetin geleceğini fark ettiği için bir gün önce savaş alanından kaçıp gitmiş. Sadrazam paşanın idamına karar verir. Çünkü daha önce Yanık’tan Viyana’ya gelmesi için haber gönderir, paşa o zaman huzura gelmemiştir. Şimdi yolda, konakladığı yerde İbrahim Paşa’yı yakalar ve idam ettirir.

Ahmet Ağa aynen şunu söyler: “İslam ordusunun diğer savaşçıları da bitkin, şaşkın, yoksul ve utanç içinde ordugâha geldiler. Çoğunun çadırı yoktu. Çırılçıplak bir halde açıkta konakladılar.” Sayfa 109

Tatar Hanı için de şunları kaydeder: “Yüreğinde bir avrat kadar bile cesaret bulunmayan şu Tatar Hanı denilen kancık, bir gün önce buraya gelmiş ve Yanık önünde konaklamış. Onun yaptığı şekilde bir döneklik şimdiye kadar hiçbir Tatar Hanında görülmemiştir.” Sayfa 110

Bilindiği gibi kuşatma büyük bir hezimetle neticelenir. Sadrazam ve yanındakiler kuşatma meydanından çekip gittiklerinde yer altında kaleye doğru kazılan tünellerde 10 bin civarında savaşçı vardır. Gelen düşman ordusu bu on bin askeri tümüyle kılıçtan geçirir.

Ve hazin bir tablo!

Ahmet Ağa 25 Aralık günlüğünü Belgrad’da yazar. Artık bu sahne Merzifonlu’ nun idam sahnesidir ve çok hüzün vericidir.

Şöyle yazar Ahmet Ağa:

“Bugün öğleden az önce Kapıcılar Kethüdası Ahmed Ağa ile Çavuşbaşı Mehmed Ağa İstanbul’dan geldiler. Görevleri Sadrazam Kara Mustafa Paşa’dan Mühr-ü Hümayunu, Sancak’ı Şerif, Kâbe Anahtarlarını geri almak ve ruhunu kerem sahibi Yüce Allah’ın rahmetine havale etmekti.[1]

Bu olay şöyle cereyan etti:

Sadrazam Mustafa Paşa öğle namazını kılmak üzere seccadesini serdirmişti. İmamı Mahmud Efendi namaza başlamış, Sadrazam da başlamak üzere yerini almıştı. Tam bu sırada sokaktan at sesleri duyuldu. Meraklanan Sadrazam pencereden sokağa baktı. Yeniçeri Ağasını ve arkasından Kapıcılar Kethüdasıyla Çavuşbaşı’nın geldiğini görünce, “Namazı kes imam efendi, bir şeyler oluyor!” dedi. Ellerini ovuşturarak odanın içinde aşağı yukarı gezinmeye başladı. Gelenler, derhal saraydan içeri girip yukarı çıktılar. Kethüda Ali Ağa durumu hemen anlayıp önlerine düştü ve doğruca Sadrazamın bulunduğu odaya gittiler. Yeniçeri Ağası kendisine yaklaşarak eteğini öptü. Kapıcılar Kethüdasıyla Çavuşbaşı ise sadece selam verip el pençe divan durdular.

Sadrazam; “Ne var?” diye sordu. Kapıcılar Kethüdası; “Şevketlu Padişahımız sana emanet edilmiş olan Mühr-ü Hümayunu, Sancak-ı Şerifi ve Kâbe Anahtarlarını geri istedi” diye karşılık verdi.

Sadrazam; “Ferman padişahımızındır” diyerek koynundan mührü çıkardı. Sancak-ı Şerif’le Kâbe Anahtarını muhafazaları içinde getirdi ve hepsini onlara teslim etti. Sonra da “Bana ölüm mü düşünüldü?” diye sordu.

Kapıcılar Kethüdası; “Elbette, olması gerek!” diye karşılık verdi. “Allah doğru imandan ayırmadan ölmek nasip etsin!”

Sadrazam; “Allah’ın dediği olur!” karşılığını verdi. Sonra da “Seccadeyi tekrar sersinler” diye buyurdu. Ötekiler odadan çıktılar.

En küçük dalgınlık eseri göstermeksizin, bütün ruhunu vererek öğle namazını kıldı. Duasını edip elleriyle yüzünü sıvazladıktan sonra içoğlanına; “Şimdi siz de dışarı çıkın ve dualarınızda beni hatırdan çıkarmayın!” dedi.

Kendi eliyle kürküyle kavuğunu çıkardı ve sonra; “Gelsinler!” diye emretti. “Bu halıyı da alın buradan, cesedim toza toprağa bulansın isterim” dedi. Sayfa 116-119

Böylece Sadrazam Merzifonlu Kara Mustafa Paşa idam edilmiş oldu.

Devlet-i Aliyye Teşrifatçıbaşısı Ahmet Ağa zaten Sadrazamı birkaç noktada hatalı buluyordu. Kitabın “Ek Bölüm” ünde bu hataları 4 maddede açıklar. Görüşleri son derece isabetlidir.

Birincisi:

Meğer ordunun yanında sadece kazanç için orduyla birlikte gelen “bir yığın esnaf” varmış! (…)

Ahmet Ağa bunu şöyle izah ediyor:

“Devletlû Serdar, ordu içinde sıkı bir denetim yürütmeli ve deftere kayıtlı ordugâh esnafının dışında, düzenli bir işi olmayan, sadece kapkaç kazancı hırsıyla sefere katılmış işe yaramaz herifleri buldurup uygun bir bahane ile ya da zor kullanarak ordudan uzaklaştırmalıydı.”

Öyle ya! Normal esnafın savaş meydanında ne işi vardı. Bu ordu ticaret yapmaya mı savaşa mı gelmişti? Olur şey değil!

İkincisi:

“Kalenin kuşatılmasıyla bu karar uzun zaman var güçle uğraşıldıktan sonra, imdat ordusu geliyor diye metrislerin boşaltılması istenmedi. Birkaç bin savaşçı açık arazide savaşa girerse, düşmana dünyanın zindan edileceği düşüncesine saplandı. Bütün savaş gücünü bir araya toplamamak gibi ağır bir kusur işlendi.

Üçüncüsü:

Ahmet Ağa üçüncü sebebi şöyle açıklıyor:

“Süvari askerini meydan savaşında taşıyacak olan atlar, iki aydan beri doğru dürüst arpa yüzü görmemişti. Bu yüzden öyle zayıflamış, öyle güçten düşmüşlerdi ki, sipahilerle öteki süvariler bu hayvanların üzerinde savaşa etkili olabilecek bir hücuma geçecek durumda değillerdi.”

Dördüncüsü:

Yine Ahmet Ağa’nın açıklamasına bakalım.

“Müslümanlar gâvur ülkesinde, özellikle de Viyana varoşunda ele geçirdikleri şarabı gördüklerinde, hiç içmemiş olanları dahi işrete düşüp, çeşit çeşit rezillikler ve akla gelmedik edepsizlikler yapmaya başladılar. Kuşatma; mübarek Recep, Şaban ve Ramazan aylarına rastladığı halde fuhşu ve oğlancılığı bırakmadılar. Şarap içerek öyle mest oldular ki, Cenabı Hakk’ın nimetlerine şükretmeyi unuttular. Böylece de Allah’ın gazabını üzerlerine çektiler.”

Alman büyükelçisinin tutulmayıp gönderilmesini büyük bir hata olarak görür Ahmet Ağa. Adam kendi tarafına varınca, İslam askerinin bütün aksak yanlarını anlattığı gibi, ilk hücumda bozulup kaçacak durumda olduklarını da haber verdi, diyor.

Bizce en önemli sebebi şöyle açıklıyor Ahmet Ağa:

“Ve yine, söz gelişi, Ordu-yu Hümayun’dan savaş gücü yerli yerinde bir sürü adam talancı Tatarlarla birleşti. (…) On iki menzil uzaktaki yerlerde yağmalar yaptılar. Yollarına rastlayan köyleri, kasabaları, hisar ve palankaları yıkıp yağma ettiler. (…) Evlerini, ekinlerini baştanbaşa yakıp, gavur ülkesini öylesine yıkıntıya çevirdiler ki, aradan yüzyıl geçse bile, eski bayındır haline getirmek mümkün olamayacaktır. Ele geçirdikleri koyun, davar, at, altın, gümüş ve kıymetli taşlarla, ince belli, fidan boylu, sarı saçlı, hilal kaşlı badem gözlü kızların sayısını ise ancak Allah bilir. (…) İslam askeri Rumeli’ne ayak basalı ganimetin böyle çoğu ve böyle bolu daha hiçbir orduya nasip olmamıştır. Bütün ganimetler Viyana önündeki Ordu-yu Hümayuna getirilip orada her şeyin çok bol oluşundan dolayı ucuz ucuz satıldı. En güzel cariye elli kuruşa satıldı.

(…)

Bir defasında Sadrazam 2500 koyunu elli kuruşa satın aldı.

Viyana varoşları defalarca yağma edildi ve yalnız burada bile zaferin kaç belirtisi kendisini gösterdi.” Sayfa 114-115

Görüldüğü gibi günlükleri yazan Devlet-i Aliyye Teşrifatçıbaşısı dahi bütün köyleri yakıp yıkmanın, sivil insanları öldürmenin, güzel kadınları alıkoymanın, getirilen ganimetleri överek bu ganimetlerin satışının normal olduğunu söyleyen bir hayat görüşü var. Bu yağma ve yakıp yıkmaya bakarak “zaferin yakın olduğunu” bile söyleyebiliyor.

Sadrazam Kara Mustafa Paşa gibi bir insanın, büyük bir komutanın 2500 koyun alması ne demek! Bunlar savaşa mı gitmişlerdi, ticaret yapmaya mı?

Ahmet Ağa, bütün bunlara rağmen yine de içinde bir şüphe taşımaktaydı. Şöyle diyor:

“Hem şükretmek düşünülmedi hem de Viyana kalesi İslam ülkesine katılacak sanıldı!” (…) Gölgesinde kötü eylemlerin yayılmış olduğu talih ağacı bir anda uğursuzluk meyvelerine donanıverdi. Şimdiye kadar güle oynaya erişilen şeyler, birden, güçlükle sıkıntıyla elde edilebilir oldu. Zaferin ön belirtileri kayboluverdi. O güne kadar beslenen ve her an gerçekleşebileceği sanılan umutlar bir anda kırıldı. Böylece Müslümanlar bu cezaya kendi tutumları yüzünden yine kendileri sebep oldular. Allah’ın inayetiyle İslam ordusuna nasip edilen başarıyı, kendileri zorlayıp baltaladıkları için de bu utanç verici bozgun gelip çattı.” Sayfa 115

Bu kadar samimi, bu kadar vatanperver bir insan olan ve devletine Kanuni dönemini tekrar yaşatmak isteyen Merzifonlu Kara Mustafa Paşa II. Viyana bozgunu sebebiyle, bir dünya devleti olan Osmanlı İmparatorluğu’nu “Duraklama Devri” ne soktu. Türk Ordusu yağma hırsıyla hareket etti. “Gaza” misyonu kaybolmuştu.

1683 Viyana bozgunundan sonra Türkler artık Avrupa topraklarından geri çekilmeye başlamıştı. Türkiye Devleti, Sultan Alparslan’ın 26 Ağustos 1071 günü başlayan taarruz ve genişleme hamlesini kaybetti. Bundan sonra kâh duraklama kâh gerilme (bazen de ilerleme) ile geçen bir süreç başladı. Ve Artık Türkler bu bozgundan sonra “hamle” gücünü kaybetti.

Biliniz ki II. Viyana’daki ihanetin ve tabii ki hataların bedelini çok ağır ödedik ve halen ödemeye de devam ediyoruz. Bu mağlubiyetle Türk Milleti, kendisine kalan büyük mirası yedi ve bu miras tükenme noktasına geldi. Daha o zaman Türk Ordusu düşmanı yok etme fikir ve kabiliyetini kaybetti.

1683 Viyana bozgunu üzerine çok şey söylenebilir. Başlangıçta “insan unsuru” demiştik. Evet, devletlerin kaderinde insan unsuru gerçekten çok önemli.

Demir iradeli askerin, demir iradeli liderlerin yeniden yetişmesi bizim için en öncelikli konudur.

1. Viyana bozgunun bu şekilde çok süfli sebeplere dayanarak yaşanması, sanki bugün yaşanmış gibi beni üzdü. Bilmiyorum sizler de üzüldünüz mü?

Bu yazıyı lütfen bir uyarı olarak kabul ediniz.

Uyarmak vatan borcumdur.

Mikdat Topçu

08.03.2021

[1] Sadrazamlar devlet gücünün sembolü olarak Padişahın mührünü (Mühr-ü Hümayun) yanlarında taşırlar ve boyunlarına asarlardı. Hazreti Muhammed’in bayrağının bir parçasını ihtiva eden Sancak-ı Şerif, İslam dünyasının kutsal merkezi Mekke’de bulunan Kâbe’nin anahtarı da Sadrazam, Padişahın vekili olarak imparatorluk ordusunun başkumandanlığına tayin edilir ve “Cihad” diye adlandırılan da Başkumandan ’ın çadırının yanıbaşında özel bir çadıra konup çok sıkı şekilde korunurdu.

Yenişafak Gazetesi’nde yazan ve gazetenin genel yayın yönetmeni olan Hüseyin Likoğlu, 20.09.2023 tarihli “Komünizmle Mücadeleden Mültecilerle Mücadeleye” başlıklı makalesinde aşağıya tırnak içinde aldığım ifadeleri kullanmış.

Hüseyin Likoğlu hakkında; 15 Temmuz Darbesi’ni, darbeden 18 gün önce yazdığı “Şakird Subayların Altın Vuruşu” makalesinde haber veren, darbeyi önceden bilen bir yeteneğe (!) sahip olduğu iddiaları var.

Yazıyı dikkatle okumanızı tavsiye ederim.

“Dünyada ırkçılık ve yabancı düşmanlığı tehdidi her geçen gün artıyor. Gelişmiş, görünürde medeni ülkelerde ırkçı siyasi hareketler hızla yükselirken, sokaklarında yabancılara yönelik saldırılara her gün bir yenisi ekleniyor. Batı’daki yabancı düşmanlığı mikrobu ne yazık ki ülkemizde de karşılık buluyor.

Türkiye’de cereyan eden hadiseler maalesef Batı’da yaşanan olaylardan daha üzücü. Zira Türkiye, Osmanlı Devleti’nin bakiyesi! Bugün ‘yabancı’ diye düşmanlık yapılan insanlar, Misak-ı Milli sınırlarımızda yaşayan insanlardır.”

Şayet Kurtuluş Mücadelesi’nde gücümüz yetseydi ve Ahdi Milli’mizi gerçekleştirebilseydik, ‘yabancı’ dediklerimiz ülkemizin vatandaşı olacaktı. Nitekim Hatay 16 yıl sonra Türkiye Cumhuriyeti topraklarına katıldı.

Bu tarihi hatırlatmamızın sebebi, günümüzde yabancı karşıtlığı yapanların sözde milliyetçi, Atatürkçü maskesi takmalarıdır. Özlerinde İslam düşmanlığı yatan bu kitlenin ‘Türkiye’ diye bir dertlerinin olmadığı aşikârdır.”

Öyle laflar ediyor ki insanın beyninin bütün devreleri yanıyor!

Hüseyin Bey biz “ahd-i milli” mizi gerçekleştirdik, merak etmeyiniz. Madem öyle, bu mülteciler kaybettiğimiz topraklarımızı da geri alıp vatana katsalardı ya!

Yani Allah aşkına! Bu adama göre biz şimdi İslam düşmanı mıyız? Bizim Türkiye diye bir derdimiz yok mu? Bu vatan Hüseyin Likoğlu familyasının mı?

Aslında Osmanlı vatandaşı olan MÜLTECİLERE düşmanlığımız son derece büyük bir ihanete denkmiş öyle mi?

Hüseyin Bey’e tarihi mi coğrafyayı mı yeniden okutmalı? Yoksa Yurttaşlık bilgisini mi?

Sahi; Hüseyin Likoğlu 15 Temmuz darbesinin yapılacağını nereden bilmişti?

Acaba o da “Teşkilattan Niyazi” mi?

(…)

Değerli dostlar,

Türk Aydınının devletin problemleri karşısında tarafsız kalması doğru mudur?

Sayın Cumhurbaşkanımızın sarf ettiği “Milletin Çeşitliliği” konusunda Türk aydını düşündüğüm manada tepki göstermemiştir. Anlıyorum ki; Türk aydını kendi fantezileri ile uğraşmakta, şiir yazmakta, kitap yazmakta, kendi konusuyla ilgili araştırmalar yapmakta, fakat milletinin problemleri karşısında SESSİZ kalmayı tercih etmektedir. Sadece birkaç güncel olay hakkında “şaka ile karışık” yazılar yazarak kendini avutmaktadır.

Hâlbuki “Milletin Çeşitliliği” konusu son derece önemliydi. Bu “stratejik” ifadenin ne anlama geldiğini aydınımız elbette anlamıştı.

Aynı konu tarihimizde yine ortaya atılmıştı. Abdullah Cevdet, çıkardığı İçtihat Dergisi’nde “Avrupa’dan, asilzadeler sınıfından damızlık insanlar getirerek Türk kızları ile evlendirip, Türk halkının yapısını değiştirirsek ancak kalkınırız!” diye yazmıştı. (İçtihat Dergisi, 1 Mart 1922 tarihli sayısı)

Abdullah Cevdet’in ortaya attığı fikirle bugün ortaya atılan “Milletin Çeşitliliği” fikri demekki Türk aydını için hiçbir şey ifade etmemektedir. Ya da Türk aydını pusmuş, korkmuş, susmayı tercih ederek kabuğuna çekilmiştir. (Türk muhalefetinin acizliğini anlatmaya zaten hiç ihtiyaç yoktur.)

Rahmetli Erol Güngör, olaylar karşısında suskun kalan aydın tipi için şu ifadeyi kullanmıştır: “Hayata ve olaylara şaşı bakan Araf sakini aydınlar!”

Türk aydının bugün çok önemli görevleri ve öncelikleri vardır. (İstanbul’un işgali sırasında Süleyman Nazif’in yazdığı “Kara Bir Gün” yazısını hatırlatmak istiyorum. Rahmetli Durmuş Hocaoğlu’nun “EY TÜRKLER” yazısını ayrıca paylaşacağım.)

Olaylar karşısında suskun kalmayı tercih eden aydınlarımızı uyarmak maksadıyla bugünkü görevinin ne olduğunu hatırlatmaya çalışacağım. Bugün Türk aydınının çok önemli öncelikleri vardır.

Bana göre bu öncelikler şunlardır:

Türk aydınının doktrin anlayışı bozulmuştur ve aydınımız bu sebeple bir istikamet krizine girmiştir.

Kendi toplumunun doktrin yapısını öğrenmek Türk aydınının birinci önceliğidir.

• Türk aydınının olayların izahında kullandığı bir metodolojisi yoktur. Türkiye’de derhal bir METODOLOJİ ENSTİTÜSÜ KURULMALIDIR.
• Türk aydını, gerekli olmadığı halde toleranslı davranmak ve kolaylıkla aldatılmak psikolojisinden kurtulmalıdır.
  Türk aydını kolay inanıyor, çok çabuk aldanıyor. (Türklere karşı Çin Seddi’ni yapan Çinliler Türklerle bu şekilde de baş edemeyeceklerini anlayınca Türkleri “aldatma” yoluna gitmişlerdir.)
• Türk aydınının dördüncü ve en önemli özelliği şudur: Devletin problemleri karşısında TARAFSIZ KALMAK!
  Evet, tarafsız kalmak! Eleştirme zahmetine katlanmamak! “Neme lazım” deyip geçmek!

Türk aydınını toplumunun problemlerini anlamaya, sorumluları eleştirmeye, dolayısıyla kendi toplumu karşısında görevini hakkıyla yapmaya, toplumunu savunmaya davet ediyorum.

Mikdat Topçu

16.09.2023

Değerli dostlar,

Devletin Yine Tanzimat Fermanı Noktasına Getirildiğinin Farkında Mısınız?

Sayın Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, Ulucanlar Cezaevi Müzesi’nde düzenlenen “1982 Yerine 2023 Anayasası Sempozyumu” nda : “İnsanı önceleyen, MİLLETİN ÇEŞİTLİLİĞİNİ VE ZENGİNLİĞİNİ yansıtan, toplumun gerisinde kalan değil, topluma dinamizm katan bir anayasa hedefliyoruz.”

Sayın Cumhurbaşkanının “MİLLETİN ÇEŞİTLİLİĞİ”  ifadesi son derece stratejik bir ifadedir. İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı zamanından tutun da parti kurup iktidara geldiği zamandan beri kendisini destekleyen Amerikan politikasının bir uzantısını ifade etmektedir. Suriye sınırımızdaki mayınların kaldırılmasıyla milyonlarca göçmenin bu politika çerçevesinde ülkemize girdiğini bilmeyen kalmamıştır. 50 bin, 100 bin değil milyonlarca insan yurdumuza girdi. Şimdi düşünmeli değil miyiz? Bu milyonlarca göçmenin yurdumuza kaçak yollardan giriş yapması aslında MİLLETİ ÇEŞİTLENDİRMEK için miydi? Bu politika cumhurbaşkanının onayı ile mi uygulandı? Amerika’nın bastırmasıyla mı bu göçmenler yurdumuza geldi? Sayın cumhurbaşkanımıza acaba ne gibi bir baskı yaptılar. Ya da kendisi de böyle bir politikanın uygulanmasına taraftar mı? Toplum karşısında TEK DEVLET-TEK MİLLET diyen cumhurbaşkanı şimdi neden ÇEŞİTLİLİK demektedir?

Bu konuda yüzlerce soru sorabiliriz. Yaşadığımız sorun ülkemizin gerçekten “BEKA MESELESİ” dir.

Ben bir Türk çocuğuyum. Burası Türklerin vatanıdır. Başka milletlerden yoğun nüfus getirerek Türklerin nasıl ÇEŞİTLENDİRİLECEĞİNİ elbette sorgulamak istiyorum.

SAYIN CUMHURBAŞKANINA AÇIK MEKTUBUMDUR:

Sayın Cumhurbaşkanı,

Ülkemizde anayasa değişikliğinin söz konusu olduğu bir ortamda MİLLETİN ÇEŞİTLİLİĞİ VE ZENGİNLİĞİ ifadesini kullandınız. Bu konuda size; sade, samimi duygularımla ve uyarı niteliğinde bu satırları yazma ihtiyacı duydum.

Sayın Cumhurbaşkanı,

Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin cumhurbaşkanısınız. Size bu açıdan büyük saygımız vardır. Saygı ile beraber aynı zamanda güven de duymak zorundayız. İnanıyorum ki böylesine devasa büyük bir devletin cumhurbaşkanı olmanın onurunu taşıyorsunuz.

Makamınız Türk Milleti için çok kutsal bir makamdır. Bunun derin bilinci içinde olduğunuza inanıyorum.

Makamınızın; Sultan Alparslan’ın, Sultan Fatih’in, Kanuni Sultan Süleyman’ın makamı ile aynı olduğunu biliyoruz, biliyorsunuz.

Bu makamın atalarımıza yüklediği vecibeleri, sizin de omuzlarınıza yüklediğini kabul ettiğinize samimiyetle inanıyorum.

Tarihin, özellikle Türk tarihinin sizin makamınızda bulunan insanlara yüklediği vazifelerin de farkında olduğunuzu biliyorum.

Osman Bey’le başlayan Osmanlı Devleti’ni, daha sonraki Büyük Osmanlı Sultanları “imparatorluk” haline getirdiler. Ama aynı sultanların soyundan gelen; iradesi zayıf, basiretsiz, beceriksiz sultanlar bu eşsiz imparatorluğun parçalanmasına sebep oldular.

Bu demektir ki: bir devletin, bir milletin kaderi, o milleti idare edenlerin iradesine, basiretine, şecaatine, samimiyetine ve devleti idare etmekte göstereceği hünerlerine bağlıdır.

Sayın Cumhurbaşkanı,

Büyük bir “inkılâbı” gerçekleştirmek istiyorsunuz. Bunu anlayabiliriz. Ancak; kabul ediniz ki, milletlerin daima düşmanları olmuştur. Tekâmül göstermekte olan milletlerin düşmanları daha da çok olmuştur

Batılı “dostlarımızın” başlattıkları 21. Yüzyıl Haçlı Seferleri’nin; Türk Milleti’ni,  İslam’ı ve Doğu kültürünü tahrip etmeye, yok etmeye, Müslüman toplumlar üzerinde hâkimiyet kurmaya yönelik topyekûn bir savaş olduğu artık açıkça görülmektedir. Haçlı savaşı yaptıklarını lisanen de ifade ediyorlar.

Vaktiyle atalarımızın savaşları düşman topraklarına yaydıklarını düşünerek, bugünkü Haçlı Savaşları’nı, Batılıların bizim topraklarımız üzerinde yaptığını ve Doğulu liderlerin, kurmayların bundan rahatsız olmadıklarını, bunun büyük bir “stratejik hata” olduğunu görmenin artık zamanı gelmiştir.

Yüksek malumlarınızdır ki, askeri ilimlerde asıl olan, savaşın düşman topraklarında yapılmasıdır.

Sayın Cumhurbaşkanı,

Unutmayınız ki, idare ettiğiniz bu topraklar Türk topraklarıdır. İdare ettiğiniz millet Türk Milleti’dir. Milletler tarihleri boyunca toprağa, coğrafyaya, sınırlara, kültürlerine büyük önem vermişlerdir. Bu kural bugün de değişmemiştir. Tarihçilerin “Batı Türk Hakanlığı” dediği milletimiz, şu anda “yok” sayılarak “mağlup” duruma düşürülmek istenmektedir. Açıkça “savaş” yapan Batılıların dostluğuna güvenerek, sizin de Türk milletini ÇEŞİTLENDİRMEYE çalışmanız tarihi bir hatadır, büyük bir yanılgıdır. Düşmanların yaptığı kara propagandaya aldanarak milletimizi sizin de ÇEŞİTLENDİRMEYE çalışmanız esef verici bir durumdur. Bizi endişeye düşürmektedir.

Lüdendorf’un; “Savaş yarı yarıya barışta kazanılır” nazariyesini dikkate alarak söyleyebiliriz ki, halen Haçlı Savaşları’nı yapmakta olan Batılı güçler gerçekten de “askeri” harekât yapmaktadırlar. Sıcak savaşı barış zamanında yarı yarıya kazanmak istemektedirler.

21. yüzyıl Haçlı Savaşları’nın yayıldığı Müslüman coğrafyanın ve bizim coğrafyamızın liderlerinin henüz askerî ve kurmay düşünceleri tekâmül etmemiş olduğu görülmektedir.

Milletimizin, tarihinin derinliğinden beri getirdiği, Anadolu toprağı ile bütünleştirdiği kimliğini aşındırarak, ucube bir toplum yaratma düşüncesi elbette size ait olamaz. Bu ÇEŞİTLENDİRME düşüncesinin size ait olduğunu açıkçası düşünmüyorum.

Batılıların planlamış oldukları, doğulu toplumları “ikna” etme yöntemleri, rahatlıkla milletleri ve bizim milletimizi saf dışı bırakmak için kullanılabilmektedir.

En azından bizim ülkemizde tartışma konusu olan çok önemli konuların, millet olma kimliğimizi zayıflatmaya ve gerçekten milletimizi saf dışı bırakmaya yönelik, temelinde askerî tedbirlerin olduğu açıkça belli olmaktadır.

Tanzimat Fermanı’nda, Islahat Hatt-ı Hümayu’nunda kendisini bulan “azınlık hakları meselesi” nin bugün de aynen devam ettiğini ve Batılı dostlarımızın bugün de bu konu ile bizi vurmaya çalıştığını teslim etmek gerekir.

Vaktiyle Islahat hareketlerini yapanların da belki kötü niyetleri yoktu. Belki memleketlerinin ilerlemesine, kalkınmasına katkıları olsun diye o kararları almışlardı. Çünkü onları sevk ve idare eden Batılı kurmayların ikna etme yöntemi herhalde bu olmalıydı! Türk Milleti’nin iradesini başka türlü çözemezlerdi.

1839 yılında ilan edilen Tanzimat Fermanı; toprağını, tapusunu, değerlerini azınlıklarla paylaşması için Türk milletini “ikna” etmeye yetmedi. Halkımız bunu kabul edemedi. Tahammül edemedi. Netice alınamayınca, tam 17 yıl sonra (1856) Islahat Hatt-ı Hümayunu ilan edildi. O da milletimizi ikna etmek için yetmedi.  Sultan Abdülaziz’in ‘hal’ edilmesi, Abdülhamit Han’ın mücadelesi, derken Meşrutiyet hareketleri, Balkan Savaşları ve Birinci Dünya Savaşı sonucunda imparatorluğumuz ortadan kaldırıldı. Azınlık haklarını payanda olarak kullanan düşman hedefine ulaşmıştı, başarmıştı.

O zaman Türk Milleti’nin İKNA etmeye memur edilen kişi Mustafa Reşit Paşa idi.

Batılı dostlarımızın halen aynı yöntemleri uyguladıklarına şahit olmaktayız. Türk devletinin idarecilerinin bu oyunu anlamakta gecikmeyeceğine inanıyorum.

Sayın Cumhurbaşkanı,

Şu an Batılıların yürüttükleri mücadele başarıya ulaşmak üzeredir. Çünkü vaktiyle toprağını, tapusunu, değerlerini azınlıklarla paylaşmak istemeyen millet, bugün “ikna” edilmiş bulunmaktadır. Artık kendi değerlerini değil, mağdur olarak gördüğü, sizin “Ensar-Muhacir” bağlamında değerlendiğiniz, şimdi de ÇEŞİTLENDİRME olarak adlandığınız stratejik göçmenlerin değerlerini savunan bir toplum meydana getirilmiştir. Sizin politikanız istikametinde bütün camilerde Ensar-Muhacir vaazları verilmekte, Türk Milleti İKNA edilmeye çalışılmaktadır.

Türk Milleti dini saiklerle İKNA edilmeye çalışılmaktadır. Milletimizin, Tanzimat’ta, Islahat hareketinde bir türlü paylaşmayı kabul etmediği sahibi olduğu devletinin değerlerini, tapusunu, bugünkü toplum rahatlıkla paylaşmayı kabul eder hale gelmiştir. Bu çok tehlikeli bir durumdur. İnsanlarımızda “vatan” algısı neredeyse kalmamıştır. “Kozmopolitan” hale getirilmeye çalışılan insanların devletimizden “intikam” alması ortam yaratılmıştır. Bunu kabul etmek mümkün değildir.

Sayın Cumhurbaşkanı,

Doğrusunu söylemek gerekirse; aldığınız kararlar ve giriştiğiniz bazı kalkınma hamleleri, dış görünüş itibariyle bizde de devletin kalkınmasını sağlayacak “önemli değişiklikler yapılıyor” intibaı uyandırmaktadır.

Ancak; uyguladığınız stratejiler gerçekte şu neticeleri doğurmaktadır.

–    Toplumsal ve ekonomik hayatımız temelinden sarsılmaktadır,

–   Bin yıldır Anadolu’da kurulmuş Türk toplum düzeni bozulmaktadır,

– Devletin bütün kaynaklarının Batılıların eline geçmesine sebep olunmaktadır,

–  Cumhuriyet tarihimizin bir bölümünde dini hayatını yaşayamayan kitlelere cesaret verilerek, onların “kozmopolitan” hale getirilmesine ve milletimizin devlet savunmasında saf dışı bırakılmasına sebebiyet verilmektedir.

Kozmopolitan hale getirilmiş kitlelerin Batı Roma’nın yıkılışına sebep oldukları tarihi gerçeğini unutmayınız.

Sayın Cumhurbaşkanı,

Yukarıdaki düşünceleri bütün samimiyetimle sizinle paylaştım. Tarihin gelecekte sizi “vatanına ihanet eden cumhurbaşkanı” olarak kaydetmesini istemem. Sizi samimi buluyorum. Her şeye rağmen, Türk milletinin yanında olmak size önemli tarihi bir kimlik kazandıracaktır

Söylemek istediğim;

Irk olarak Türk olmak belli ki sizin için önemli değildir. Ama bu ülkenin, bu milletin cumhurbaşkanısınız. İktidardasınız. Tarihi bir günah işlemeyiniz. Batı Türk Hakanlığı devletinin MİLLETİ ÇEŞİTLENDİRECEĞİZ diye yıkılmasına   vesile olmayınız.

Unutmayınız lütfen, Türk Milleti mutlaka hafızasını yenileyecektir.

En derin saygılarımın kabulü ile sağlık ve esenlikler diliyorum.

Mikdat Topçu

14.09.2023

Değerli dostlar,

Aşağıya, Star gazetesi yazarlarından olan Selahaddin E. Çakırgil’in bugünkü makalesinden alıntı yapıyorum. (Yazının tamamını alıntılamadım.) Bu tür insanların hangi milletten olduklarını, (Veya bizim hangi milletten olduğumuzu) anlamayı sizin üstün ferasetinize bırakıyorum.  

Makalenin sonunda görüldüğü üzere, aynı toplantıda AKP milletvekili Yasin Aktay da “akıcı bir üslupla” Arapça konuşmuş. Çünkü kendisi Arap! Yasin Aktay, Bayburt’ta: “Dünyada Türk diye bir ırk yoktur!” demiş ve Bayburtlu bir Allah’ın kulu bu adama itiraz etmemişti.

 Not: Önemli bulduğum satırların altını ben çizdim.

Selahaddin E. Çakırgil

(Star Gazetesi-6 Eylül 2023 Çarşamba)

Makalenin ilk kısmı aynen şöyle: (Gazetede yayınlandığı gibi aynen aldım.)

“Geçen hafta, merhûm Seyyid Kutub‘un (Qutb), Mısır’da Cemâl Abdünnâsır tarafından idâm edilişinin 57. yıl dönümü dolayısıyla Eyüpultan‘da (Eyüpsultan’da) Bahariye Mevlevîhânesi’nde, hem Arap dünyasından hem de Türkiye’den davetlilerin olduğu bir anma toplantısı vardı…

Programın sunuculuğunu Dr. Mâruf Çelik yapıyordu… Konuşmalar Arapça, Türkçe ve İngilizce olarak yapılıyor ve (simultane) denilen ‘ânında tercüme’ yöntemiyle çevriliyordu. Ancak bu tercümelerde nelerin, nasıl aktarıldığına dair acı-tatlı çok hatıralarımız olduğunu hatırlatmakla yetineyim.

Bu satırların sahibine de söz verilince, -uzuuun bir konuşmanın tamamı burada tekrarlanamaz elbette ama- bu tercüme konusuna merhûm Prof. Muhammed Hamidullah‘dan bir nükte ile başladı… 50-52 sene öncelerde merhûm Hamidullah İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesine ‘misafir öğretim üyesi’ sıfatıyla gelir ve haftada bir yaklaşık 2,5-3 saat kadar ders verirdi. (Hukuk’ta okuyanlar olarak bazı arkadaşlarla biz de katılırdık, o derslere…) Anlatacağı konunun asıl diline göre Arapça, Farsça, Fransızca ve İngilizce anlatır, tercümeleri de o zamanın genç akademisyenlerinden Salih Tuğ ve Yusuf Ziya Kavakçı yaparlardı. (Bu iki isim de o sırada henüz prof. olmamışlardı). Haliyle, 2,5- 3 saatin yarısı tercümeye giderdi. Hamidullah Hoca, bu tercümeleri dikkatle dinler ve tercümede noksan kalan yerler olursa işaret ederdi. O zaman anlardık ki ‘Hoca, en azından bütün incelikleri anlayacak kadar Türkçe de biliyor.’ idi.

Biz de o zaman, ‘Hocam, Türkçe bildiğinize göre, derslerinizi Türkçe verseniz de anlatımda bir sıkıntı olursa, hocalarımız devam ederler ve biz de daha fazla istifade etmiş oluruz…’ demiştik. Hoca da bir gün, bu talebimiz üzerine, ‘Tamam çocuklar, gelecek derste size anadilinizle hitap edeceğim…’ dedi.

Bir hafta sonra geldiğinde Arapça olarak başladı derse… Hocaya vaadi hatırlatıldığında, ‘Ben vaadim üzereyim…’ demişti… ‘Hayır hocam, Türkçe demiştiniz…’ dediğimizde ise, ‘Sizler mümin olduğunuza ve Peygamber hanımları da ‘müminlerin anneleri ‘ olduğuna göre, ben size, annenizin diliyle konuşuyorum…’ şeklinde, ilginç ve güzel bir ders vermişti, bize…

Bu satırların sahibine de söz verilince bu hatırlatmayı yaparak, ‘Yazık ki, sizlere ana dilimizle hitap edemedim…’ demişti. Ve yazık ki dünya Müslümanlarından birçoğu genelde, bu gibi toplantılarda –İngilizce biliyorlarsa– İngilizce konuşmaya öncelik veriyorlar, bu dilin ‘dünya dili olduğu’ gibi iddialarla… Halbuki, 200 yıl öncelerde, İngilizce için böyle bir ‘dünya dili’ iddiası yoktu… Avrupalılar ve Hristiyanlar arasında daha çok Lâtince kullanılırdı… Dünya Müslümanları ise kendi aralarında, asıl kitaplarının, Kur’an-ı Kerîm‘in dili olan ‘Arabî’ce konuşurlardı…

*

Sözünü ettiğim anma toplantısında da, Prof. Beşîr Eryarsoy ve Prof. Yâsin Aktay konuşmalarını akıcı bir uslûpla Arapça olarak yaptılar”

(….)

8 Şubat 1919, Türk’ün tarihine kara bir gün olarak geçti. İstanbul’daki Fransız işgal orduları komutanı Franchet d’Esperey beyaz atına binerek bir fatih edası takındı, şehirdeki Rum ve Ermeniler ise “fatihlerini” törenle karşılayarak “onurlandırdı.” İstanbul zaten İtilaf Devletlerinin işgalindeydi. Yapılan, ucuz bir şov ve Türk’e hakaretten başkası değildi.

Şehirde o gün matem havası esti. Yapılan terbiyesizlik kadar buna bir cevap verilememiş oluşu da vicdanları sızlatıyordu. Daha önceden valilik gibi görevlerde bulunan fakat yazı ve şiirleriyle de milletçe tanınan Süleyman Nazif bu matem havasını dağıtacaktı. Fransız generalinin merasiminin ertesi günü aşağıda verdiğimiz “Kara Bir Gün” yazısını yayınladı. (9 Şubat 1919- Hâdisât Gazetesi)

Bu yazıdan sonra milli ruh canlandı. Tabii Fransız generali de çılgına döndü. Süleyman Nazif’in bulunmasını ve yok edilmesini emretti. Nazif birkaç ay kaçak yaşadı. Kaçaklık devresi İngilizlerin eline düşmesiyle sona erdi. İngiliz ve Fransızların çekişmesi sebebiyle kurşuna dizilmedi. Fakat Malta’ya sürgün edilmekten kurtulamadı.

Süleyman Nazif’in İstanbul’un işgali üzerine yazdığı Kara Bir Gün yazısı

‘‘Fransız generalinin dün şehrimize gelişi dolayısıyla bir kısım vatandaşlarımız tarafından yapılan gösteriler, Türk’ün ve İslam’ın kalbinde ve tarihinde sonsuza kadar kanayacak bir yara açtı. Aradan asırlar geçse ve bugünkü hüznümüz ve bahtsızlığımız sevince ve mutlu bir talihe dönse bile, yine bu acıyı hissedecek ve bu hüzünle üzüntüyü çocuklarımıza ve soyumuzdan gelecek olanlara nesilden nesile ağlanacak bir miras olarak terkedeceğiz.

Almanya orduları 1871 senesinde Paris’e girdikleri sırada, Büyük Napolyon’un zaferlerini kutlamak için dikilmiş olan zafer takının altından geçerlerken bile Fransızlar bizim kadar hakaret görmemişti. Bizim dün sabah saat dokuzdan on bire kadar hissettiğimiz üzüntüyü ve azabı duymamıştı. Çünkü ‘‘Fransız’’ namını taşıyan her kişi, yalnız Hristiyanlar değil, Yahudi Fransızlarla Cezayirli Müslümanlar, o millî matem karşısında aynı keder ve utanç ile ağlamış ve kızarmışlardı.

Biz ise millî varlıklarının ve dillerinin devamını bizim âlîcenaplığımıza borçlu olan bir kısım halkın hay-huy şamatasıyla bu aziz matemimize en acı hakaretlerin birer tokat şeklinde atıldığını gördük. ‘‘Buna müstehak değildik’’ diyemeyiz. Müstehak olmasaydık, bu felakete düşmezdik. Her milletin hayat sayfalarında birçok talihler ve bahtsızlıklar vardır. Fransa Kralı Birinci Fransuva’yı Şarlken’in zindanından kurtarmış ve koca Viyana şehrini defalarca kuşatmış bir ümmetin kader defterinde böyle bir kederli satır da gizli imiş.

Araplar’ın güzel bir sözü var: ‘Isbır feinne’d-dehre lá yesbır’ (Sen sabret, çünkü zaman sabretmez) derler.”

Değerli Vahit Hocam,

Millidevletgazetesi’nde: “Milliyetçiliğimizin Kaynakları-106” başlığı altında, 28.06.2023 tarihinde yayımlanan İttihat ve Terakki Cemiyeti ile ilgili yazınızı dikkatlice okudum.

Böyle bir konuyu bütün detayı ile ortaya koymak gerçekten de bugünkü Türk aydınının en öneli görevleri arasındadır. Bu sebeple makalenizden dolayı size teşekkür ediyorum.  Bu konuyu tartışma dönemi başlatmak, zamanın Hüseyinzade Ali Turan Beylerin, Ziya Gökalp Beylerin yeni bir düşünce hayatını başlatması gibi bir başlangıç teşkil etmesini temenni ediyorum. Siz düşünmüş, olayı kaleme almışsınız. Aynı konuyu daha detaylı bir şekilde, güncel hale getirerek tartışma geleneğinin henüz en hızlı İttihat ve Terakki taraftarları bile bilimsel bir tarzda, bütün yönleriyle tartışılır hale getirememektedir. İnşallah sizin bu çalışmanız bir başlangıç olur.

Yazınızdaki aşağıdaki paragrafı son derece önemli buluyorum:

“Günümüzde bu cemiyete en katı karşıtlığın siyasal İslamcılardan geldiği görülür. Onlara göre milliyetin, özellikle de Türklüğün telaffuzu bile din açısından sakıncalı bir durumdur. Bu cemiyet, insanlarda Türklük duygusunu uyandırmış ve dolayısıyla Osmanlı egemenliğindeki azınlıklar da onlardan etkilenerek kendi uluslarına sahip çıkma gereği duymuşlar ve Osmanlı böylece parçalanmıştır.”

Değerli Hocam, İttihat ve Terakki dönemini gerçekte iki ana bölümde incelemek gerekmektedir.

Birincisi; 1902 yılında Mısır’da Şura-yı Ümmet Gazetesi’nde ilan edilen programdan sonra 1912 yılana kadar geçen zaman.
İkincisi ise; 1912’den kurucuların ülkeyi terk ettikleri güne kadar geçen zaman!

İttihat ve Terakki’nin insanlarda Türklük duygusunu uyandırdıkları zaman artık devletin yıkılışını önlemeyecekleri zamana denk gelmektedir. Tabii ki bu çabalar da boşa gitmiştir. İttihad-ı Anasır’ı ve daha sonra İttihad-ı İslam’ı da ilan etmeleri devletin yıkılışını önleyememiştir. İpin ucu bir defa kaçırılıştır.

Devletin yıkılışın İttihad-ı Anasır ile sağlayamayacaklarını anlayınca İttihad-ı İslam çaresine başvurmuşlardır. Her iki durumda da iş işten geçmiştir. Osmanlının kuvvetli rakipleri çoktan harekete geçmiş, İttihad-ı Anasır’ı meydana getiren “Tebai Osmanî’yi” daha sonra da İttihad-ı İslam sarılan bütün odakları kontrol altına almayı başarmışlardır. İngiliz Muhipleri Cemiyeti’ni, dolayısıyla Mustafa Sabri Efendileri unutmamak gerekir.

Sizin de yazınızda paylaştığınız, İttihat ve Terakki Cemiyeti’nin 1902 yılında Mısır’da yayımlanan Şura-yı Ümmet gazetesi tarafından ilan edilen programın 3. Maddesinde: “Kurtuluş ve saadet Osmanlılıkta olduğu için bütün Osmanlıların ittihadını (birliğini/kaynaşmasını) sağlamak, 5. Maddesinde: Osmanlı hanedanı ve hilafet makamını, vatan ve millete faydalı olacak surette kuvvetlendirmek şeklindeki amaçlarına bugünkü Siyasal İslamcıların  itiraz etmeleri mümkün değil. Başlangıçta Cemiyet Osmanlılığı ve Hilafeti savunmaktadır.

Makedonya’da başlayan II. Meşrutiyeti ilan etme faaliyetleri sebebiyle Sultan Abdülhamit’e karşı oluşu o zaman için İstanbul’daki Saray’a yakın olan basını ayaklandırmıştır.

II. Meşrutiyeti ilan ettirdikleri halde, bir başka deyişle darbe yaptıkları halde Padişahlık müessesini ortadan kaldırmamışlardır. Rejimi ortadan kaldırmamışlardır.

1912 yılından sonra Balkan Savaşlarını başlamasını önleyememişler, mağlubiyetler arka arkaya gelince akılları başlarına gelmiş, bir takım İdeolojik tedbirler almış, Babıali Baskınını yaparak Sadrazam Kâmil Paşa’yı devirmiş, Mahmut Şevket Paşa’yı ortadan kaldırmış ve hiç olmazsa Edirne ve civarını kurtarmayı başarmışlardır. Osmanlı İmparatorluğunun Birinci Dünya Savaşı’na girmesine vesile olan İttihatçıların Almanlarla nasıl işbirliği yaptığını bugün açıkça görebilmekteyiz.

Halaskâran-ı Zabitan’ın, İttihat ve Terakki Fırkası’nın fütursuz politikalarına karşı ordu içinden bir protesto hareketi olarak doğduğu ve bu protestoların Prens Sebahattin (ve tabii ki sekreteri Bosna Hersekli İngiliz casusu ve Mason Saffet Mithat Tozan), Masonların hakim olduğu Melamiler gibi kuvvetler tarafından nasıl büyük bir faciaya dönüştürüldüğü, İttihat ve Terakki Fırkası’nın bundan büyük faydalar sağladığı gayet açıktır. Talat Paşa’nın, yakalanacağını haber aldığı muhalif Prens Sebahattin’in yurt dışına kaçması için haber gönderdiğini hiç kimse göz ardı edemez. Hem muhalefetin, hem İttihat ve Terakki’nin arkasındaki (mesela Emanuel Karasu) kuvvetlerin Türk siyasetiyle nasıl oyun oynadığı ve devletin siyasetine nasıl hâkim olduğu gün gibi aşikârdır.

Dağılmaya yüz tutmuş imparatorluğu kurtarmak için yapılan İslamcılık faaliyeti fayda etmeyince Türkçülük çaresine başvurmak İttihatçıları kahraman yapmaya yetmez. İşte bu ikinci dönemde gösterdikleri kahramanlıklardan dolayı bugünkü milliyetçiler İttihatçıları severler.

Netice olarak, hiçbir saplantıya düşmeden bu mesele iyice araştırılmalıdır. Etkilerinin bugün bile devam ettiğini gördüğümüz İttihat ve Terakki Cemiyeti hareketini –özellikle milliyetçi kesimlerin- çok iyi bilmesi gerekmektedir.

Böylesine tartışmaya hazır bir yazıyı kaleme aldığınız için size minnettarım değerli Hocam. İttihat ve Terakki Fırkası zamanında işlenen bazı cinayetlerin bugün bile çözülememiş olması bu konuya kafa yoran yazarlarımızı düşündürmelidir.

Bugün hala o zamanki “Terakki” hareketini destekleyenlerin arkasında kimlerin olduğunu, amaçlarının ne olduğunu iyice araştırmak ve bu konuyu iyice düşünmek gerekmektedir.

Bu vesileyle saygılarımı sunuyorum.